Carpe Diem

It’s 5:30 AM and I found myself eagerly stabbing my fingers on this keyboard.

I don’t know what to write about. I just had a jolt. Out of reflex. Or was it because my wave-mate Anna asked me to blog it.

I was jubilant starting the shift as the VSAT I’ve long been waiting for is finally within my grasp. But my celebration was cut short as when I learned that I got a VDSAT towards the end of the shift. I know no one would get anything from me talking crap. What’s the point?

What could I have done on that bad call that could make it into a VSAT?? My answer – none, but if you asked the TAs I  presume,  they would answer in unison , “A lot, baby!”

It’s all about an old cliché – carpe diem. It’s making the best out of all the opportunities that are presented to us day by day.

Memories went dancing in cornucopia. Regardless if it was a call or a regular holiday sale, chances and their repercussions come in pairs.

Have you ever thought of being offered a job and ended up refusing it? What could have happened if you accepted it then? I have my own lists of “what ifs” and I’ll be sharing some of them.

What if I...

-      dyed my hair, have tattoo and get pierced; went to gym and build muscles; became a true blue teacher; rebelled, dumped my parent wasted my life; changed career path, be a geek, a madman; went abroad, invest, get rich, bum on; cross dressed (never mind!); convert to Islam; eat dog meat; kissed Anne Hathaway; swim for a cause; write a book; sell books; sign my signature on books; ad infinitum...

There are gazillion choices that we may think of and after each is another set of results on either side of the fence. One might be consumed of paranoia over-thinking things.

It all narrows down on the yeses and no’s that we have at the back of our minds. We often provide a spontaneous or a studied response. Each time we opt for something means us having to deal with the long carpet which is the result of our own decisions, which are not red most of the times. Seizing the moment at the right time is very crucial. In the end, once a verdict is made there is no more turning back.

ATTENTION: Where?

It’s very funny.

Yes it is but not in a good way...

It is a positive Filipino character to be proud of our own. One of the best examples of this, aside from Manny Pacquiao fever (which I don’t want to talk about for god’s sake), is the overwhelming support and the huge feeling of going gaga over the half-Filipina Jessica Sanchez who is now commanding massive global attention. Filipinos all over the world seem to tug over strings attaching to each and everyone to help elevate her as the first Filipina who will win as American Idol which for me is very ironic.

Although I for one, as a fan, is also proud of her but I just feel that the Filipino hype over her is becoming overrated. Minsan OA na! As the show suggests, it is a competition of the best American singer and Jessica is an American. Regardless of the of being a half-Pinoy, it’s not as if she was sent there as a Filipino representative. So why let American’s decide who they want.

I do not deny the fact that uniting towards a good cause, though we sometimes become overly fanatic,  is a wonderful Filipino character. We’ve proven it before. However, I hate to think that we are greedy of wanting to get credit and be mentioned. I somehow see it as making papansin to the point of promoting cheating just so we could vote for her.

Sometimes, the overreaction over Filipinos making their names in the global scene is somewhat annoying at times. I am an avid fan of America’s Next Top Model and I was so excited then when I read an article about Anne Curtis and a Filipino designer, Francis Libiran, being featured in the show just to find out it was only 3 seconds of exposure. Georgina Wilson’s debut in the same show was even better. Though it was only for seconds at least she got the chance to speak.

It all boils down to our penchant of wanting much attention which for a fact I know we already earned for numerous reasons. I don’t seem to get the point. Parang ‘pag may palabas sa Amerika at nahagip ng camera ang kurtina sasabihin, “Uy, sa Pilipinas galing ‘yun!” and the next day it is in the news and papers. Sometimes we create so much drama on things that other nations refer to as usual.

On the other hand, when things turn to worst we do the opposite. We become too cocky of the laurels that our kababayans earn that sometimes we soar so high up and reap a fall so fast and painful. Just like the news of Jonathan Aquino, a caregiver caught mistreating his patient. It hurts the Filipino ego because we are putting our care providers in the frontline as one of the finest. Very disappointing.

If we are really wonderful and we are proud of our own then why is the country still drowning in poverty? It’s because we are blind.

Sometimes I laugh at politicians enumerating their accomplishments while the poor is still ailing. Habang naghihingalo ang bansa patuloy sila sa pagbabangayan at pagpapatalsik sa isa’t isa.

If you live a life of a Pinoy commoner you will get a hint of what I am saying. You would see people living in a kariton and are sleeping under the bridge. You would often encounter kids, looking all frail, climbing up passenger jeeps to distribute envelopes with notes, “Kuya/Ate pahingi naman ng pambili ng pagkain.” You would sometimes see the poor being denied of the service from public hospitals because they don’t have money. It’s true. Marami nang namatay sa mga pampublikong ospital dahil ‘di natugunan agad.

I was once a victim of my own kababayan’s crab mentality. I was all sweaty because of the long queue in NBI Main Office when I reached one of the teller’s which was so condescending and sobrang mataray. She was rude for a public servant that knows customer service. It was funny that it’s so quick for her to switch moods and be so nice when it’s time for the person after me. Guess what? He is an American.

I might take home raised brows from readers but I can’t help but say these things. We are poor. We are trying to move forward but at a very slow pace. A lot of people would blame the government for their mishaps not realizing that it is them who put the ones they’re condemning to their position.

We always want attention. It is not bad nor evil. Pero hindi na natin kailangang i-promote ng sobra. Hayaan nating hangaan tayo ng ibang bansa sa tamang paraan sa mga bagay na deserving tayo. Sa huli, ang credits ay atin at mas masarap ang paghangang ibinibigay ng kusa.

We just need to learn to focus our attention to important things that will help our country and ourselves. I hope we do before it works against us.

PS: My fingers are crossed for Jessica’s win.

OF BPOs: Lights and Shadows

Waking up every morning or night keeps me wondering why and how I was wound up in the BPO industry. Maaring wala nang no choice, as TL Joje coins it, o dahil one could find easy money in this business. Ano pa nga bang mairereklamo mo e nakakatanggap ka ng more than the minimum pay maliban pa sa other perks.

Marami  na ang nangyari nitong nakaraang taon. I swifly rode the ship of being a call center agent and left everything behind in the hope of finding greener pastures. At nahanap ko naman. Nabibili ko na ang mga bagay na dati’y hanggang sulyap lang ako at nakakapagtabi pa para sa kaunting gimik. But at the end of the day, may mga bagay na hindi nagpapakalma sa aking isipan. There are things that seemed to be lost in the process. 

Ideals fade into the background. Although masasabi kong fulfilling din naman ang trabaho kahit na hinahanap ko pa rin kung saan na napunta si Teacher Dexter.

Being able to give the best experience to the consumers, yan ang flagship ng customer service. Kaya lang sa dulo ng  pagsatisfy mo sa mga taong nagrereklamo sa natatanggap nilang serbisyo mula pa sa kabilang dako ng mundo, maiiwan kang nagtatanong kung ano pa nga bang makabuluhan ang nagawa mo. Maaring nagagampanan ko nga ang job description sa kontratang pinirmahan ko, natutulungan ang sarili ko pero ano ba ang naitulong ko sa bansa ko?

Filipinos are good communicators. We have a good command in the English language, so they say. Ang pagiging hospitable natin marahil ang dahilan kaya naagaw natin mula sa India ang trono ng pagiging call center capital ng mundo. On a positive light, maraming nagsasabi na we have abundance of talent sa Pilipinas kaya ang mga business moguls mula sa mga bansang itinuturing na panginoon ng ekonomiya choose to tie business with us. Voila! Offshore operations ang naging bunga na siyang bumubuhay sa maraming Pilipino nayon.

Subalit sa mapanuring pagtataya, it is but sugar coating. It is given na tayo nga ang call center capital ng mundo. Napakaraming BPO company ang nagsusulputang parang kabute. Pero ang hindi natin kalimitang napapansin ay ang negatibong epekto nito.

Isa sa mga di magandang implikasyon ay ang lumalaking isyu ng mismatch ng available jobs at mga graduates sa bansa. Hindi lang miminsan ko narinig na karamihan sa mga agents ay mga nursing graduate na walang mahanap na opurtunidad sa bansa. Pero totoo rin na sa pagiging call center agent bumabagsak ang mga graduate natin regardless of the course they have taken.

Even professionals na binuno ang hirap ng pagkuha ng board exams at nagbuhos ng dugo’t pawis ay nakakayang tiisin ang pag-upo ng walong oras habang naghihintay ng tawag mula sa mga estranghero. Gaya na rin ng nangyari sa akin, hindi ko lubos maisip na ang mahabang panahon na iginugol ko sa pag-aaral ay mauuwi sa BPO. I saw myself inspiring students as a teacher, mastering my craft just to end up attached to a headset and to stare at a monitor.

Aminin man natin o hindi, the country cannot generate enough jobs para sa mga estudyanteng nagtatapos taon-taon. Kaya naman kailangan talaga natin ang ibang bansa tulad ng Amerika to create job oppurtunities masaktan man ang ego ni Filipinas. Kapisan ng pagiging skilled ng mga agents sa bansa, katotothanan pa ring mababnggit na we are hired dahil mas mura para sa kanila kung tayo ang gaganap sa mga trabahong ito. Isa pa, may kakayanan lumikha ng sapat na trabaho ang mga bansang ito na nagmumukhang charity na lang ang offshore centers.  Pero patuloy pa rin tayong nagyayabang kahit pinagtatawanan tayo ng ibang bansa. Ewan ko nga ba sa pamahalaang meron tayo. Mas masipag pa kasi sila sa pagtatalangka than focusing on matters that matter.

We have excess talents and they all go down the drain. Nabanggit na rin lang, isa pa sa mga isyu na kinahaharap ng bansa ay ang lumalalang brain drain. It is a humdrum na ang ating mga mangagawa ay magbubuwis ng buhay makatungtong lang sa ibang bansa sa paghahangad ng magandang opurtunidad.

 Kung tutuusin hindi pa man nakakaalis ng ibang bansa, nagaganap na ang brain drain. Kahit sabihing nakabase sa bansa nag mga BPO, hindi maikakailang ang mga kanluraning bansa pa rin ang ating pinagsisilbihan. Minsan tuloy nakukwestiyon ko na rin ang aking patriotism. Hindi ko lang kasi natutunan ang mga kanluraning pamamaraan but I have learned to adopt their ways and know it by heart. Talk about time and service, you bet, I have had couple of fights because of how fellow Filipnos deal with things.

So much for the dark side of things, marami ring pluses ang pagiging parte ng BPO industry. Isa na ang pagiging cozy ng environment. Lalo na kapag summer, while other people are perspiring eto kami at nagpapakasasa sa AC na kadalasan nakafull blast kahit pa nanginginig na mga ngipin namin.

Isa pa sa gusto ko sa ganitong trabaho ay ang professional growth that it offers. Sa Pilipinas kasi, hanggat hindi ka nagkakaugat sa trabaho hindi ka mapo-promote. Kelangan mong pumila hanggat walang ibang mas matanda o mas matagal sa trabaho maliban sa iyo. Kailangan mo rin ng koneksyon at magpa-impress sa mga panginoon, worst mag-invest sa gifts para lang mapansin ka. Sa call centers kasi performance based. As long as you met the qualifications and you are fit for the item, ibibigay sa iyo.

Kaya naman di pa rin ako nawawalan ng pag-asa na matagpuan ulit si Teacher Dexter. Andyan lang siya naghihintay ng pagkakataon. Kahit hindi man sa isang totoong school, I can channel the energy. Weh, balak maging trainer which is still a nice way to touch other people. At least hindi ako nagnanakaw para lang sa isusubo ko araw-araw.

Nais kong humingi ng tawad kung naturn-off ka man sa mga nabasa mo. Minsan kasi, gaya ng nabanggit , wala ka nang no choice. Sometimes you are presented options that are less favorable and you are left to choose the lesser evil. Wanna bet?

Ring. Ring... Teka lang ha.

“Agents, 100 calls waiting. No ACW. Auto-in please.”

Unmute. “Thank you for calling. This is Dexter, how may I help you?” (wink!)

Agos

Tik…tak… tik… tak…

Nalalapit nang pumatak sa ika-anim ang kamay ng orasan. Sumisipol ang malamig na hangin habang nakikipagsayawan ang mga patay na dahon sa nakabibinging katahimikan.

Ang ngiting nakapaskil sa aking mukha'y isang maskara’t isa ring kalasag. Ang namumulang pisngi ng langit ang nagpapabalik sa mga alaala. Mga alaalang sapat upang gibain ang mga moog sa katahimikan.

Tik… tak… tik… tak…

Madilim ang hapong ‘yon. Hinihintay ko ang pagdating ng sasakyang maghahatid sa akin pauwi ng bahay. Uulan pa ‘ata.

Mukhang labis akong ginabi sa paggawa ng thesis ko. Ilang gabi na rin akong nagpupuyat. Babagsak na ang mga mata ko. Nag-aalinlangan ako, baka kasi wala na akong masakyan.

Nagdesisyon akong maglakad-lakad muna. Inabot ko ang isang kantong madilim nang hindi ko man lang namamalayan. Doon ko namalas ang tagpong pinagsisihan ko hanggang sa ngayon.

Ang mga luhang pumapatak galing sa ‘yong mga mata ang siyang lumulunod sa akin. Mga ilog na naglalandas dulot ng mga hayok habang pilit nilang iginigiit ang bagay na pipilas sa buo mong pagkatao.

Impit ang iyong pagsigaw. Marahil sa takot. Sa poot. Sa 'di maindang kirot. Subalit wala akong nagawa. Nanatili akong nakatulos sa aking kinatatayuan. Habang pilit naglalaban ang mga bagyo sa iyong kalooban.

********

Isang taon na rin mula nang sagutin kita. Mapilit ka kasi at talaga namang wagas na pagmamahal ang ipinadama mo sa akin.

Ngayo’y ipagkakaloob ko ang bagay na dapat sa iyo. Ngunit bakit muling naglalandas ang mga ilog na siyang nagpapalabo sa aking paningin. Bakit hindi ko na mamasdan ang maamong mukhang nangakong hindi ako iiwan?

Tanging mga halakhak ang pumupuno sa aking pandinig. Nagpapatuloy ang pag-agos ng mga ilog. Sa una'y ilog na parang tubig. Hindi lang dumadaloy, walang humpay na bumubulusok. Walang takot at animo’y hahawiin anomang madaanann. Naging pula nang maglaon.

Hanggang sa maglaho ang mga ungol. Hinigop ng karimlan.

********

Tik… tak.. tik.. tak…

Oo. Isang taon na nga nang suyuin kita. Isang taon nang masaksihan ko ang pagguho ng iyong moog. Isang taon nang ipinangako kong ako ang bubuo sa iyong muli. 

Naging matiyaga ako. Hinintay ang mga sandaling pinagsasaluhan natin nagyon. Na ang pag-ibig nati’y muling magpapanumbalik ng mga ngiti sa iyong mga labi. Mabibigo ba ako?

Sa isang banda, nagtagumpay ka na rin naman. Nakamit mo na ang paghihiganti sa pamamagitan ko. Maglalaho na rin ang mga mapanudyong halakhak. 

Nais ko sanang maampat ang pagdaloy ng mga ilog sa iyong mga mata, mahal ko. Hayaan mo nang ang pulang ilog ang sa akin ay maglandas.

********

Tik… tak.. tik.. tak…

Nalalapit nang pumatak sa ika-anim ang kamay ng orasan. Sumisipol ang malamig na hangin habang nakikipagsayawan ang mga patay na dahon sa nakabibinging katahimikan.

Ang ngiting nakapaskil sa aking mukha’y isang maskara’t kalasag. Ang namumulang pisngi ng langit ang nagpapabalik sa mga alaala. Mga alaalang sapat upang gibain ang mga moog sa katahimikang ‘yon.

Ang panggagahasa sa akin ng mga hayok. Mga kaibigan mong halimaw. Wala na akong marinig.

Subalit bakit umaagos pa rin ang mga ilog. Ang ngiti sa aking mga labi’y mapagbalatkayo. Ngiting may kirot. Ngiting malamig.

Hawak ko ngayon ang pusong naging kaisa ng sa akin. Pumipintig. Kulay pula ang langit. Patuloy ang pulang ilog sa pag-agos. Mula sa iyo. Mainit.

Para sa iyo, mahal ko. Pipilitin kong pigilin ang pag-agos ng mga ilog sa mga matang ito. Salamat sa pagpapalaya mula sa tanikala ng nakaraan.

********

Tik… tak.. tik.. tak…

Pumatak na sa ika-anim ang orasan.

Hindi lang isa. Dalawang pulang ilog ang ngayo’y aagos.

Ang dalawang pulang ilog ay magiging isa. At sa aking pagpikit, huhugasan ng mga ito ang maitim na langit.