Shots, Shits, Shut Down

Hiatus - a gap or interruption in space, time, or continuity; a break. It seems so long but it almost feels like yesterday.

Mahabang panahon na rin pala ang itinikom ng bungangerong boses sa loob ng bungo ko. Matagal na ring nakatahi’t tahimik na magkalapat ang aking mga labi. Halos mabulok na ang laman sa loob ng ulo ko sa dami ng langaw na dapat bugawin.

Mahirap nga naman sa isang kritiko ang manahimik habang ang boses sa loob kanyang utak ay namamaos na sa kasisigaw. Nanahimik subalit hindi napipi. Nanatiling kimi at kinimkim ang mga salitang ninanais isuka. Oo. Malapot at mapait na ang suka. Handa nang sa inyong mga diwa’y maging patuka.

Bagong yugto. BPO set up pa rin. Hindi gaya ng dati na ang tawag sa akin ay “The Ultimate Anti-Social,” na para bang tutugtog ang theme song ng isang superhero sa tuwing mababanggit ng mga kaibigan at katrabaho. Unti-unting nabago ang dating on-the-dot umuwi at bahay-opisina lang ang playground. Bilang isang empleyado, na araw-araw nakakasalamuha ang iba’t ibang uri ng taong nagmumula sa iba’t iba’t kanikaniyang mga planeta, hindi maikakailang bahagi ng survival ang pakikisama.

Halimbawa ng pakikisama: TEAM BUILDING. Karaniwang deskripsyon ng kumpanya? It’s a company event which aims to promote team work and camaraderie among players in the workforce. Yada-yada-yada. Sa management lang yata tugma ang depinisyong ito. Sa mga ahente, ito ay plain FUN. O ‘yon lang kasi ang ibinulong ng maliit na boses habang itinitipa ko ang mga salitang ‘to.

Kamakailan nga ay ginanap ang team building party ng kinabibilangan kong program. Second anniversary celebration. Nakatutuwa namang isipin na nagiging parte na ako ng isang lumalagong business. Masayang isipin na hindi lamang isang produktibong grupo ang kinabibilangan ko kundi isa na ring pamilya. Habang bumubuhos ang malakas na ulan ay bumubuhos din ang party energy sa CenterStage sa Makati.

Ano pa ba ang perfect formula ng isang fun party? Ano pa ba kundi BOOZE + MANGANGATA AT MGA BUNGANGANG NGANGATA + TAWANAN + DIM LIGHTS + CHIT-CHATS + MUSIC = ECSTASY. Iyon na nga ang pormyulang sinundan namin. Habang bumabagyo sa labas ay gumagawa naman kami ng sarili naming lindol sa loob.

Medyo hindi ko nga lang nasundan ang mga ibang pangyayari. May kani-kaniyang pinagkakaabalahan kasi at isa pa, literal na parang kumikidlat sa loob sa dami ng mga kamerang flash dito at flash doon. Hindi mo rin talaga masisisi ang mga repa. Marahil ay ninais lamang i-capture ang mga ngiti, awkward at basag na mukha ng mga kasama. Na-capture nga naman. Puro pula nga lang ang mga mata!

SHOT NA, SHOT NA, SHOO-oo-OOOT na HOY!

Bakit nga ba indispensable part ng party ang alak? Minsan nga una pang iniisip kung ano ang lalaklakin kaysa sa ihahanda. 'Di bale nang walang pambara basta ba may panghugas sa mga lumang tinga.

Hindi ako malakas uminom. Social drinker ayon sa iba. (Hindi ko pa rin ma-gets kung bakit social drinker. Sosyal na manginginom ba?) 

Parte ulit ng pakikisama. Uminom din ako ng tequila. Hindi ko nga lang alam kung tinamaan ako sa espiritu ng alak o sa namumuting labi ng shot glass dulot ng masustansiyang asin. Masaya naman lalo na sa tuwing nakikipagbanggaan ka ng baso sa mga kaibigan. Ewan ko rin kung bakit  nakaka-lift ng spirit ‘yon. Nakikipagngisihan ka lang naman habang naghihintay sa hudyat ng kung sino na umpisahang halikan na ang baso. Ewan. Hindi siguro ako sanay sa sosyal na inuman. Dati naman kasi sa kanto lang kasama ng mga barkada at yung malinaw na likidong may 65 proof ng alcohol mula sa tubo na ibinebenta sa boteng may kulay asul na label lang ang iniinom namin, solb na.

Unti-unti, medyo tinamaan rin ako. Para bang underwater na ang mga nangyayari sa paligid. Nakakapag-isip naman ako ng matino pero parang slow motion na ang lahat. Lalo ko pa ‘atang di nasundan ang mga sumunod na eksena.

Pero teka bumisita nga pala si Laureen Uy. Tao nga rin pala sila. Nagsasaya. O marahil ay nais ding lumimot ng mga shit sa buhay nila.

SHITS... OH the DREADED SHITS!

Isa pa sa mga ‘di mawawala sa tuwing sinasapian na ng espiritu ng alak ay ang mga emoterang palaka. Kung binasa niyo ito at tinamaan kayo, PEACE. Wala akong masamang intensiyon. Ako man, kapag may sapat nang impluwensya ng alkohol ay madalas na napapapost ng emoticons. (Bakit ko sinabi ‘yon? Tsk.)

Pero aminin mo, may naitulong din kahit paano ang alak sa team building na ito. Ang pagpapasa-ilalim kasi sa impluwensya nito ay isang halimbawa ng heightened reality. Kung hindi nakainom kahit konti man lang ay wala ka sa kapasidad na ibaba ang mga pader at kumot na nakatabing upang ganap mong maipakita sa lahat ang hitusra ng maliit na seldang kinasasadlakan mo. O baka hindi mo nahawakan ang kamay o nayakap (genuinely) ang kaibigan sa harap mong naglalahad ng mga shit na nangyari ilang segundo bago kayo umupo. O kaya’y baka hindi mo natignan ng diretso sa mata ‘yong taong kaharap mo. Isang tinging mistulang makakakita kung sino nag ba iyong maliit na taong nasa loob ng selda sa bungo niya.

Baka hindi ka nakasayaw na parang may sili sa puwet o hindi nagngangangawa sa mikropono habang inuubos ang mahabang listahan ng kantang dinutdot mo sa karaoke. Higit sa lahat baka hindi ka, kahit saglit man lang, nagpakatotoo. Dahil sa normal mong estado, may kakayahan kang mag-isip ng matino at salain ang mga lalabas sa bibig mo at ikikilos ng katawan mo. Healthy rin naman ang minsa’y isa kang isdang kakawag-kawag sa labas ng aquarium mo.

SHUT DOWN...

Isa pa sa nakakaaliw, sa tuwing matatapos na ang kasiyahan, ay palaging may mga mag-stir ng drama. Meron diyang bangenge na at wala na sa huwisyo. Pero sa mga drinking sessions na dinaluhan ko, palagi naman may ganyan. Pare-pareho naman kayong uminom. Nagsaya. Tumawa. Meron lang sigurong missing link na hindi mo napansin. Marahil ay mas mabigat ang shit na dinadala niya kaya di mo nahalatang mas mataas ang mga shot niya.

Pero sa huli, alam naman niyang nariyan ka. Handang umalalay sa natisod na siya. That’s the beauty of friendship. 'Yung kahit mawala ka na sa ulirat at maligo ka sa sarili mong patuka’y tiwala ka pa ring uuwi kang buo at masaya. Iyong gumagapang ka na’y humihirit pa ang mga mokong ng patawa. Pero alam mong kampante ka dahil “we got your back, bro” ang litanya nila.

So much for the shots and shits. Ang importante nasubukan kong makisama at ma-survive ang isang masayang gabi. Pagod. Puyat. Lasing. Pero ‘yung maliliit na bagay at mga lessons na hindi napapansin ng iba, inipon ko ‘yon my friends. Itinago sa maliit na shot glass ng happiness. Sa tuwing may shit na sumusundot sa lamang loob kong patuloy ang pagkislot, itatagay natin ’yon nang pasumandali, sa inyong mga ngiti, ako'y bubunghalit ng tawa muli. LONG LIVE HomeAway!

PS:

Salamat sa award. Sa mga mentors ko sa Email Team, sa inyo ang tagumpay!