Round about. That is how I describe
yesterday’s trip. Nakakabad trip. Muntik pa akong lagnatin.
Halos dalawang buwan na pala akong walang
trabaho. Kung tutuusin, ginugol ko ang apat na taon para sa isang pirasong
papel na ‘di ko pa napapakinabangan hanggang ngayon. Isa pa ‘yung hirap para
maipasa ang licensure exam ay ‘di ko pa nahahawakan ang resulta. Anak ng pating
naman oh!
Buhay pa rin naman ako kahit paano. Hindi
ko nga alam o dini-deny na ng utak ko kung paano ako nakaka-survive ng walang
trabaho. Literal na palamunin ako ngayon. Isa akong dakilang kasambahay,
indirectly though. Masaklap pa, ang alam ng pamilya ko ay may bago na akong
trabaho. Tsk, tsk, tsk. Napakahirap ng walang inaasahang pera. Nahihiya na nga
ako sa partner ko dahil siya ang bumubuno ng mga gastusin. (Hayaan mo at ako
ang bahala sa mga gawaing bahay,love you hehe)
Mabalik tayo sa usapan. Sa wakas ay
natuloy din kahapon ang balak na maghanap ng trabaho. Natural na mag-umpisa yun
sa paghuhunting sa Internet. . Dati akala ko pag baguhan ka mahirap maghanap ng
trabaho. Sa BPO industry naman, sa tingin ko mahirap ang may experience. Kung
anu-ano ang hinahanap sa’yo at makikipagtawaran ka pa sa sasahurin mo. Marami
pa sa akanila ay naghahanap ng mga without experience kasi mas makakatipid sila
sa entry compensation ng mga ito. Pero eto lang ang alam kong makakasuporta sa
amin ngayon.
Ayun nakahanap sa may Mandaluyong, tunog
agency ang pangalan pero sinubukan ko na rin. Ang mahirap sa paghahanap ng
trabaho ay kung baguhan ka sa lugar. Masama pa pareho kaming ignorante ng
kasama ko sa direksyon na binigay ng ahente na nagconfirm ng attendance ko.
Tinanong ko ang mainam na daan kung
manggagaling kami ng Sampaloc dahil nga sa apartment kami ‘dun nangungupahan.
Sumagot ang agent, na hindi natin itatago dahil ang pangalan niya ay Walter,
via SMS at binigay ulit ‘yung direksyon na dati nang naka-post sa SMS niya
noong una. Inulit ko ang text ko, iniwasan mag-shortcut at baka sakaling
maintindihan niya ang pagsusumamo ko sa tamang daan papuntang building
nila. Desperado na talaga akong magkatrabaho. Parang system-generated ang text
, parehong direksyon ang binigay. Amputsa, sana alam nila ang direkson papunta
sa kanila. Mga taga kabilang building lang ba ang expected nilang
mag-a-apply sa kanila?
Sinunod na lang namin ang binigay niya.
Hindi high-end ang mga CP namin kaya walang google maps. Sakay ng jeep
papuntang Cubao, MRT to Shaw Station. Pagkababa namin ng Shaw dun na kami
nawala. Sabi sasakay ng jeep papuntang Quiapo. Naks walang jeep na dumadaan at
nakikisabay pa buhos ng ulan. Nagtanong kami kay manong guard at sa dulo raw
kami ng fly-over mag-abang. Sa wakas humigit kumulang isang oras pa at narating
din namin ang Summit One Builidng.
Pasok sa loob. Nakalimutan mag-iwan ng ID
sa front desk. Hehe, ‘di yata mahigpit security at nakalusot kami. Sa 39th floor
pa ang eksena. Sakit sa tenga mag-elevator nang ganoon kataas. Si Walter nasa
loob na, ino-orient na ‘yung ibang aplikante. Anak ng kulugo, agency nga at
iba’t ibang recruiter from different companies daw ang kakatay sa amin.
Unang company, pumasa. Sinungaling na one
day process yan. Pinapunta pa ako sa Ortigas site. Baba kami ng building pero
di namin alam papunta. Sakay ng taxi at nang malapit nang bumaba ay alam an raw
niya ‘yung lugar na binabagtas namin. Sa mga call center talagang mahigpit ang
security. Kailangan me identification badge ka bago makapasok. Kuha ako ng test
at mock call. Swerteng ipinasa ko naman at ‘di sa pagmamayabang ‘yun daw ang
kumpanya na pinakamahigpit sa hiring process.
Sa huli, nang pipirma na ng kontrata,
tinopak ako at tinanggihan ko ang opurtunidad na kumita na sana ng salapi. Sabi
ko sa recruitment officer nila, “I think the ride from my place to here would
be very inconvenient.” Kunwari na lang sa ibang site nila ako pero tumawag man
sila ‘di ko sasagutin. Isa pa nagba-background check sila at ‘di ata sila
tumatanggap ng may AWOL ang employmet record.
Sa totoo lang tinanggihan ko dahil lang
sa ’di ako komportable sa lugar. Ayoko kasi na makulong sa trabahong ‘di ako
magiging masaya at sa lugar na pilit kong titiisin at ‘pag ‘di na kinaya ay
iiwan ko rin lang. Pumayag naman si partner. Baba kami agad.
Sa paghahanap ng sasakyan pauwi biglang
napag-alaman naming ‘yung bus pala ay yung parehong bus na sinasakyan namin
papuntang SM Manila. Anak ng tokwa, eh di dapat isang sakay lang pala mula sa
tinutuluyan namin.
Ngayon eto balik walang trabaho. Haay,
may good idea kami. Babalik kami sa Ortigas, sa katabing kumpanya naman. Job
hunting ulit. Hehe.