Waking
up every morning or night keeps me wondering why and how I was wound up in the
BPO industry. Maaring wala nang no choice, as TL Joje coins it, o dahil one
could find easy money in this business. Ano pa nga bang mairereklamo mo e
nakakatanggap ka ng more than the minimum pay maliban pa sa other perks.
Marami na ang nangyari nitong
nakaraang taon. I swifly rode the ship of being a call center agent and left
everything behind in the hope of finding greener pastures. At nahanap ko naman.
Nabibili ko na ang mga bagay na dati’y hanggang sulyap lang ako at
nakakapagtabi pa para sa kaunting gimik. But at the end of the day, may mga
bagay na hindi nagpapakalma sa aking isipan. There are things that seemed to be
lost in the process.
Ideals fade into the background.
Although masasabi kong fulfilling din naman ang trabaho kahit na hinahanap ko
pa rin kung saan na napunta si Teacher Dexter.
Being able to give the best
experience to the consumers, yan ang flagship ng customer service. Kaya lang sa
dulo ng pagsatisfy mo sa mga taong nagrereklamo sa natatanggap nilang
serbisyo mula pa sa kabilang dako ng mundo, maiiwan kang nagtatanong kung ano
pa nga bang makabuluhan ang nagawa mo. Maaring nagagampanan ko nga ang job
description sa kontratang pinirmahan ko, natutulungan ang sarili ko pero ano ba
ang naitulong ko sa bansa ko?
Filipinos are good
communicators. We have a good command in the English language, so they say. Ang
pagiging hospitable natin marahil ang dahilan kaya naagaw natin mula sa India
ang trono ng pagiging call center capital ng mundo. On a positive light,
maraming nagsasabi na we have abundance of talent sa Pilipinas kaya ang mga
business moguls mula sa mga bansang itinuturing na panginoon ng ekonomiya
choose to tie business with us. Voila! Offshore operations ang naging bunga na
siyang bumubuhay sa maraming Pilipino nayon.
Subalit sa mapanuring
pagtataya, it is but sugar coating. It is given na tayo nga ang call center
capital ng mundo. Napakaraming BPO company ang nagsusulputang parang kabute.
Pero ang hindi natin kalimitang napapansin ay ang negatibong epekto nito.
Isa sa mga di magandang
implikasyon ay ang lumalaking isyu ng mismatch ng available jobs at mga
graduates sa bansa. Hindi lang miminsan ko narinig na karamihan sa mga agents
ay mga nursing graduate na walang mahanap na opurtunidad sa bansa. Pero totoo
rin na sa pagiging call center agent bumabagsak ang mga graduate natin
regardless of the course they have taken.
Even professionals na binuno
ang hirap ng pagkuha ng board exams at nagbuhos ng dugo’t pawis ay nakakayang
tiisin ang pag-upo ng walong oras habang naghihintay ng tawag mula sa mga
estranghero. Gaya na rin ng nangyari sa akin, hindi ko lubos maisip na ang
mahabang panahon na iginugol ko sa pag-aaral ay mauuwi sa BPO. I saw myself
inspiring students as a teacher, mastering my craft just to end up attached to
a headset and to stare at a monitor.
Aminin man natin o hindi,
the country cannot generate enough jobs para sa mga estudyanteng nagtatapos
taon-taon. Kaya naman kailangan talaga natin ang ibang bansa tulad ng Amerika
to create job oppurtunities masaktan man ang ego ni Filipinas. Kapisan ng
pagiging skilled ng mga agents sa bansa, katotothanan pa ring mababnggit na we
are hired dahil mas mura para sa kanila kung tayo ang gaganap sa mga trabahong
ito. Isa pa, may kakayanan lumikha ng sapat na trabaho ang mga bansang ito na
nagmumukhang charity na lang ang offshore centers. Pero patuloy pa rin
tayong nagyayabang kahit pinagtatawanan tayo ng ibang bansa. Ewan ko nga ba sa
pamahalaang meron tayo. Mas masipag pa kasi sila sa pagtatalangka than focusing
on matters that matter.
We have excess talents and
they all go down the drain. Nabanggit na rin lang, isa pa sa mga isyu na
kinahaharap ng bansa ay ang lumalalang brain drain. It is a humdrum na ang
ating mga mangagawa ay magbubuwis ng buhay makatungtong lang sa ibang bansa sa
paghahangad ng magandang opurtunidad.
Kung tutuusin hindi pa
man nakakaalis ng ibang bansa, nagaganap na ang brain drain. Kahit sabihing
nakabase sa bansa nag mga BPO, hindi maikakailang ang mga kanluraning bansa pa
rin ang ating pinagsisilbihan. Minsan tuloy nakukwestiyon ko na rin ang aking
patriotism. Hindi ko lang kasi natutunan ang mga kanluraning pamamaraan but I
have learned to adopt their ways and know it by heart. Talk about time and service,
you bet, I have had couple of fights because of how fellow Filipnos deal with
things.
So much for the dark side of
things, marami ring pluses ang pagiging parte ng BPO industry. Isa na ang
pagiging cozy ng environment. Lalo na kapag summer, while other people are
perspiring eto kami at nagpapakasasa sa AC na kadalasan nakafull blast kahit pa
nanginginig na mga ngipin namin.
Isa pa sa gusto ko sa
ganitong trabaho ay ang professional growth that it offers. Sa Pilipinas kasi,
hanggat hindi ka nagkakaugat sa trabaho hindi ka mapo-promote. Kelangan mong
pumila hanggat walang ibang mas matanda o mas matagal sa trabaho maliban sa
iyo. Kailangan mo rin ng koneksyon at magpa-impress sa mga panginoon, worst
mag-invest sa gifts para lang mapansin ka. Sa call centers kasi performance
based. As long as you met the qualifications and you are fit for the item,
ibibigay sa iyo.
Kaya naman di pa rin ako
nawawalan ng pag-asa na matagpuan ulit si Teacher Dexter. Andyan lang siya
naghihintay ng pagkakataon. Kahit hindi man sa isang totoong school, I can
channel the energy. Weh, balak maging trainer which is still a nice way to
touch other people. At least hindi ako nagnanakaw para lang sa isusubo ko
araw-araw.
Nais kong humingi ng tawad
kung naturn-off ka man sa mga nabasa mo. Minsan kasi, gaya ng nabanggit , wala
ka nang no choice. Sometimes you are presented options that are less favorable
and you are left to choose the lesser evil. Wanna bet?
Ring. Ring... Teka lang
ha.
“Agents, 100 calls waiting.
No ACW. Auto-in please.”
Unmute. “Thank you for
calling. This is Dexter, how may I help you?” (wink!)
No comments:
Post a Comment