Only in Anime’s and Cartoons

If you don't know anyone in this picture,
you missed half of your childhood.

Not everyone gets to be an adult when they grow up.  

Sabi nga nila, “There is always a child in us.”

Isa ito sa mga cliché na isinasabuhay ko at alam kong totoo. Iisipin mo kayang isang carfree little kid sina Manny Pacquiao, Mike Enriquez, Tulfo Brothers o si Miriam Defensor Santiago? Malamang sa hilatsa pa lamang ng kanilang mga pigura ay malamang na iiling ka na o marahil ay kukunot ang ‘yng noo. Pero lahat tayo ay dumaan sa pagkabata. Kung sila ang tinitingala ng iba sa ngayon (o kinaiinisan kaya? oops!) pupusta akong noong mga uhuging bata pa sila’y may mga tiningala rin silang mga hero a heroines sa mga morning kiddie shows nila noon.

Ewan ko lang sa kanila, pero anime at cartoons na ang kinagisnan ko. Sino ba ang di makakakilala kina Son Goku, Ash Ketchum, at Pikachu, Naruto, Recca, Gon, Ichigo, Winx Fairies (oo nanonood ako niyan) Natsu, Luffy, Doraemon at kung sino-sino pa? Sigurado ring may kani-kaniyang listahan ang mga kabataan ng kanilang top anime/cartoon list.

Nakatutuwa ang mga kapangyarihan at mga kakaibang adventure na mistulang walang katapusan sa buong umagang kadalasan kong inuubos sa pagka-cartoon marathon. Hanggang sa ngayon, isa itong stress buster at hindi matatawaran ang saying naidudulot nito sa akin.

Pero dahil hindi narin naman talaga ako bata (isip bata oo!) marami lang akong napappansin o nagpapansin lang ako? Ito ‘yung mga bagay na sa Anime’ at cartoons lang talaga nangyayari. Dahil kahit seryoso at tunay ang mga conflicts at inner demons ng mga protagonists, may mga bagay na hindi mukhang seryoso.

Hindi nagpapalit ng damit ang mga characters. Mga kids huwag gagayahin ang mga ‘to. Kahit pa sobrang pogi ni Kakashi o ganda ni Nami at Robin. Alam kaya nila ang salitang hygiene. Haay, araw-araw ‘yata e parehong damit ang suot nila o kung hindi man sa susunod na season pa maiisipang magbihis, ‘sing dalas lang ng pagpapalit ng kalaban. Kataka-taka lang na matapos marumihan at magutay-gutay e lilinis agad parang brand new  ang kanilang mga suot sa susunod na appearance.

Isa pa sobrang tibay ng mga damit nila. Sa Dragon Ball Z halimbawa, kahit malunod na sa energy blast e nagkakasugat-sugat lang si Goku o nagugutay konti ang damit pero di naman siya tuluyang nahuhubaran. Minsan nga hinati ni Android 18 ‘yung isang kotse pero hindi man lang napunit yung manggas ng sweatshirt na ninakaw niya sa isang store. Sa ibang anime pa, kahit apoy di uubra sa mga damit nila. Iniisip ko kung fire proof material gawa ang mga iyon o water proof din kaya? 

It is also where you can slam a person to a wall without effort.  Sa mga normal (but not so normal) type ng anime ko ‘to napapansin. Parte ng comic relief. Nakatutuwa lang na ‘yung mga cute na babaeng may mga pipis na katawan ay nakakayang buhatin ‘yung mga lalaki para ibalibag sa pader o sa malalaking bato.

Sumusulpot din mula sa kung saan ang mga gamit ng bida. Sa Pokemon hindi ko maisip kung paanong nagkakasya ang food containers, lutuan at lamesang ginagamit nina Ash sa tuwing may mga eksenang kumakain sila  sa maliliit nilang backpacks. ‘Yun lang naman ang dala nila. Iisa kaya ang gumawa ng mga ‘yon at ng bulsa ni Doraemon?

Ito ang mga ultimate lang na nakakainis at kinaiinisan ko:

Bobo ang mga bida, mas bobo ang mga kalaban. Maliban sa mga radio programs, sa anime ko lang isinisigaw ng mga bida na aatake sila sa mga kalaban at may pangalan dapat ang bawat isa sa mga ito. Gomu gomu no, Pistol! Kame Hame Wave! Ray Gun! Unang Dragon, Nadare Tad En! Jan ken Gu! Pikachu, bolt tackle! Natatandaan mo pa ba ang mga ito? Napakatagal ng mga  ito mag-activate di ba? Sisipatin pa ang stance, huhugot ng hininga at bibigkasin ang mga magic words.

‘Yung iba naman may mga transformations pa. Tulad ng Winx, ng mga Digimon o ng pag-activate ni Sakura sa kanyang wand. Ewan ko ba at di pa sila sinusugod ng kalaban e sapat naman na ang ilang segundo para sa isang sneak attack.

Pero anu’t ano pa man, isa ito sa mga bagay sa aking kabataan na babalik-balikan ko. Kathang isip man kung ituring dito ko natutunan ang first lessons in life - to stand up for your friends and love ones. At sa huli, palaging tinatalo ng liwanag ang kadiliman. J