Yawning Space

Sending yourself to your own doom  is the dullest thing your dim-witted neurons could ever muster. There is always a  frenetic sound; an erratic tune banging your heart. The presence of that incinerating sting never misses the right spot as if it was designed to stay forever.

Dear Hubs,

Hindi ko na mabilang ang mga araw. Tila ba libu-libong taon na akong naghihintay. Ako na libong taon nang nag-iisa. Nagpupumilit makisalo sa sayaw ng iba pang kaluluwang naghahanap ng kapayapaan ng isip, laman ng utak... ah oo! Laman! (Marami ang iismid na lamang.) Sa paglalakbay upang makasumpong ng kapanatagan ng puso ay kanugnog ang mga pangambang makahanap ng wala na siyang unti-unting umuupos sa pag-asang umaandap-andap.

Naglulunoy sa kumunoy ng walang hanggang pag-aatubili. Tama. Ganito ako noon bago mo ako mahanap. Alam ko medyo corny ang paggamit ng mabubulaklak na salita. Makailang ulit na rin kitang inalayan ng tula at mga kuwentong sumassalamin sa ‘di masukat kong damdamin para sa iyo subalit sabi mo nga’y ‘di mo maarok. May konting tampo sa tuwing hindi mo pinaglalaanan ng pansin ang mga gawa ko. Ganoon pa man, ginamitan man ng simbolismo at metapora’y batid kong ‘di mo na kailangan pang halukayin ang santambak na mga hinabing salitang inialay ko sa’yo upang matalos ang nais kong iparating.

Kung naaalala mo pa, mga salita ko rin ang dahilan upang matagumpay kong mai-uwi ang iyong puso. Witty. Ganyan mo nailarawan ang pamamaraan ko ng paglalahad ng saloobin at ang lagi kong nasasambit ay salamat sa papuri ngunit ikaw noon pa lamang ay bumubuhay na sa akin. Nagkasalubong tayo sa nahahating daan. Ito ang mga panahon kung saan akoy nalilito pa’t hinahabol ang multo ng aking nakaraan. Umagapay ka’t sa huli’y nahulog na ako sa iyo.

Tanda mo pa ba ang una nating pagkikita. Ilang beses mo na bang tinanong sa akin kung naisip ko bang hindi ka sisipot? Gaya ng lagi kong sinasabi’y wala akong pag-aalinlangan. Alam kong darating ka (sinabi ng guardian angel ko)!

Two years have passed. Who would ever say that an ephemeral turn of events would go on and on in my brain, like I always say, like LED from an underprivileged store blinking over and over again.

Marami akong bagay na nami-miss.

I miss when you tickle and tease me. Alam mo naman kung gaano kalakas ang kiliti ko. Sa tuwing pinipilit kong tumigil ka na ay mas lalo mo pang pinag-iigihan ang pagkiliti. Palibhasa malakas loob mo kasi wala kang kiliti.

Nangungulila ako sa mga ngiti mo, na alam kong para at dahil sa akin ang mga iyon dati. Miss ko na ang pa-cute mong mukha.

I miss going to the mall and buing our supplies. I have always adulated how you would meticulously arranged the items on the counter at check out. Masaya ako sa tuwing naturtuwa ka sa mga pets na too bad ‘di ko na naibigay sa’yo. I miss watching you play at Timezone, World of Fun, Quantum and all the so called arcades incuding sa peryahan.

Miss na miss ko na ang carbonara mo starring San Marino Chili Corned Tuna. Ang pakbet na maraming luya. Ang isang kalderong sopas na pinaghahatian natin lagi. Maging ang pininyahang manok na pinagtutulungan nating lutuin.

Anong tuwa ko sa tuwing makikita kong natutuwa ka sa mga alaga nating manok. Sa tuwing may nangingitlog o napipisang sisiw.

I miss the twinkle in your eyes whenever you brag about me. It makes me feel proud and loved.

I miss hugging and kissing you.

Above all, I MISS YOU HUBS; every fiber of your being.

I am here now with my cards laid, mulling over which have cost me my defeat. Space seems to be an exponentially reverberating solid void that could never be filled in.

How could it be so painful? Comparing it to my migraine attacks is the most illogical understatement anyone could ever imagine. The growing vastness is somewhat like two identical poles trying to meet – no matter how you push them towards each other the more frustrated you become.

Like a scene from my favorite movie, it plays again inebriating every fiber of my being until I lose consciousness so to escape a world that has gone apocalypse. An hour glass motion picture staled with a crack allowing the sand to spill out, thus, makes it impossible to yield time; a dead end, so it was.

But as promised I will be here waiting as songs play while this rain keeps on tickling my barren lot – for now.

Loving you always,

Dodong

HUBS World Annihilated

Muli pa bang makasasambit

itong piping nagpupumilit,

ngayong ang tinatangi'y tangay na

sa isang mundong banyaga...

alikabok ay pinananawan ng mahika,

mga bitui'y naninimdim at nagdurusa,

Kung ang lahat ay sawa na

sa digmaan ng nagsasalungat na diwa,

mag-uunahan galaw ng bawat isa

sa ritmong ubod ng pakla

at ang paru-parong aking kinalinga'y

nahubdan ng rikit at hiwaga.

mga tali'y nagsikalasan tungo sa pagkauhaw,

batobalani'y nagpupumiglas...

pinalalawig distansiya nitong mga puso.

Moog ba'y nirupok ng huwad at mga multo?

Sino nga ba AKO, ikaw nga ba ay SINO?

Lohika ba'y pasimuno

sa pagguho nitong ating mundo.

A thousand years with YOU

I have died everyday waiting for you,

Darlin’ don’t be afraid I have loved you

For a thousand years..

I’ll love you for a thousand more...
- Christina Perri, A Thousand Years

“Let’s start with forever!” Recalling the words of Edward Cullen seems like undergoing a repetitive session of acupuncture though instead of needles, sharp swords spear through you. At least, for now.

Everyday seems to be a tirade, a play of words and a game with no victor nor a loser. We assumed roles. Roles without a definite boundary whether we are living a reality or a whim. I know that this would go on and on towards infinity. I am in a blurry position but what I am sure is that love will keep me alive no matter what.

I’ll keep on believing as you have first believed in me. I am loving you more every day. I fear not that I’d lose you but I fear that I would be kept in oblivion. I know your heart’s not totally mine but mine is YOURS forever.

But I will keep on waiting… I LOVE YOU HUBS!

Half-baked, Virus Deletion in Progress

“Threats found!”

And the cyberworld cringes. The seemingly  unbridled virus passed  judgement to every unknowing  outlaw who managed to live in an era of peace until now. Or was it?

Law puts everything into order. In inverse proportionality, the enactment of the Republic Act 10175 or the Anti Cybercrime Prevention Act of 2012 proved the latter wrong. As an action results to an equal but opposite reaction,  it spawned chaos in heightened levels all-over the Archipelago and even in the international vista.  Protests from all sectors flooded social media of all platforms, hackers rendered their so –called duty accomplished and the netizens staged an all-out black parade.

The law  has its pros. Not only true to Filipinos, humans have ostensibly forgotten a vital element of democracy; that any one’s right ends when another’s starts. This twisted light upshots the likes of identity theft, fraud and cyber bullying which crawls deep into every byte to exist in the digital abode. As it has been underlined to purify the perceived cyberworld, the Anti Cybercrime Prevention Act of 2012 was put to the forefront apparently half-baked.

The word in itself cannot stand up to what the “cyberworld” encompasses as one may be lost in its intricacy. It is a complex lattice of cultures that threatening to govern it with a law ill-equipped is a slap on one’s own face.

It is easy to become dubious witnessing the very minds who greased the bill’s passage doubt the same provisions that it flaunts. The inclusion of a libel clause with a greater punishment than libel in traditional media is outright oppressive and even piles grave chances of double jeopardy for breaking both laws. It curtails the right to express in ways that others  don’t understand. Filipinos, who prove to be happy-go-lucky can now caress cold bars for criticizing a friend , which may appear libellous to a different audience, but to a clique a normal behavior. It proves the law indistinct and sets no limitation to liability.

The same libel provision becomes tainted in malice as it appears as a blanket of protection woven by minds who wants to shut other curious minds that has an even greater voice in the world wide web. It is funny and yet shameful that the law draws attention from the  United Nations Human Rights Committee asking for the law to be repealed.

To lever the security of Filipinos through the legislation of the Republic Act 10175 being new is utterly overwhelming. But its implementation is another. The Internet as multifaceted as it is challenges the power of this law to govern in its virtual arenas. A cyber bullying case of a Filipino whose bully is traced to be from a different country governed by a different set of laws will put the clout of this bill into vain. It has yet to be further considered and it is a must to prepare law enforcers and the nation it rules as to how magnanimous the duty is.

As it is difficult even to maintain a blog, it would be even difficult to pick out suspected obstruction of this law. First off is to clear the ego-filled cache and delete the personal viruses of  the minds that has obstinately dominated the house from which laws spring from.

References:

http://www.gov.ph/2012/09/12/republic-act-no-10175/

http://www.interaksyon.com/article/44236/intl-groups-warn-philippines-on-anti-cybercrime-law

Only in Anime’s and Cartoons

If you don't know anyone in this picture,
you missed half of your childhood.

Not everyone gets to be an adult when they grow up.  

Sabi nga nila, “There is always a child in us.”

Isa ito sa mga cliché na isinasabuhay ko at alam kong totoo. Iisipin mo kayang isang carfree little kid sina Manny Pacquiao, Mike Enriquez, Tulfo Brothers o si Miriam Defensor Santiago? Malamang sa hilatsa pa lamang ng kanilang mga pigura ay malamang na iiling ka na o marahil ay kukunot ang ‘yng noo. Pero lahat tayo ay dumaan sa pagkabata. Kung sila ang tinitingala ng iba sa ngayon (o kinaiinisan kaya? oops!) pupusta akong noong mga uhuging bata pa sila’y may mga tiningala rin silang mga hero a heroines sa mga morning kiddie shows nila noon.

Ewan ko lang sa kanila, pero anime at cartoons na ang kinagisnan ko. Sino ba ang di makakakilala kina Son Goku, Ash Ketchum, at Pikachu, Naruto, Recca, Gon, Ichigo, Winx Fairies (oo nanonood ako niyan) Natsu, Luffy, Doraemon at kung sino-sino pa? Sigurado ring may kani-kaniyang listahan ang mga kabataan ng kanilang top anime/cartoon list.

Nakatutuwa ang mga kapangyarihan at mga kakaibang adventure na mistulang walang katapusan sa buong umagang kadalasan kong inuubos sa pagka-cartoon marathon. Hanggang sa ngayon, isa itong stress buster at hindi matatawaran ang saying naidudulot nito sa akin.

Pero dahil hindi narin naman talaga ako bata (isip bata oo!) marami lang akong napappansin o nagpapansin lang ako? Ito ‘yung mga bagay na sa Anime’ at cartoons lang talaga nangyayari. Dahil kahit seryoso at tunay ang mga conflicts at inner demons ng mga protagonists, may mga bagay na hindi mukhang seryoso.

Hindi nagpapalit ng damit ang mga characters. Mga kids huwag gagayahin ang mga ‘to. Kahit pa sobrang pogi ni Kakashi o ganda ni Nami at Robin. Alam kaya nila ang salitang hygiene. Haay, araw-araw ‘yata e parehong damit ang suot nila o kung hindi man sa susunod na season pa maiisipang magbihis, ‘sing dalas lang ng pagpapalit ng kalaban. Kataka-taka lang na matapos marumihan at magutay-gutay e lilinis agad parang brand new  ang kanilang mga suot sa susunod na appearance.

Isa pa sobrang tibay ng mga damit nila. Sa Dragon Ball Z halimbawa, kahit malunod na sa energy blast e nagkakasugat-sugat lang si Goku o nagugutay konti ang damit pero di naman siya tuluyang nahuhubaran. Minsan nga hinati ni Android 18 ‘yung isang kotse pero hindi man lang napunit yung manggas ng sweatshirt na ninakaw niya sa isang store. Sa ibang anime pa, kahit apoy di uubra sa mga damit nila. Iniisip ko kung fire proof material gawa ang mga iyon o water proof din kaya? 

It is also where you can slam a person to a wall without effort.  Sa mga normal (but not so normal) type ng anime ko ‘to napapansin. Parte ng comic relief. Nakatutuwa lang na ‘yung mga cute na babaeng may mga pipis na katawan ay nakakayang buhatin ‘yung mga lalaki para ibalibag sa pader o sa malalaking bato.

Sumusulpot din mula sa kung saan ang mga gamit ng bida. Sa Pokemon hindi ko maisip kung paanong nagkakasya ang food containers, lutuan at lamesang ginagamit nina Ash sa tuwing may mga eksenang kumakain sila  sa maliliit nilang backpacks. ‘Yun lang naman ang dala nila. Iisa kaya ang gumawa ng mga ‘yon at ng bulsa ni Doraemon?

Ito ang mga ultimate lang na nakakainis at kinaiinisan ko:

Bobo ang mga bida, mas bobo ang mga kalaban. Maliban sa mga radio programs, sa anime ko lang isinisigaw ng mga bida na aatake sila sa mga kalaban at may pangalan dapat ang bawat isa sa mga ito. Gomu gomu no, Pistol! Kame Hame Wave! Ray Gun! Unang Dragon, Nadare Tad En! Jan ken Gu! Pikachu, bolt tackle! Natatandaan mo pa ba ang mga ito? Napakatagal ng mga  ito mag-activate di ba? Sisipatin pa ang stance, huhugot ng hininga at bibigkasin ang mga magic words.

‘Yung iba naman may mga transformations pa. Tulad ng Winx, ng mga Digimon o ng pag-activate ni Sakura sa kanyang wand. Ewan ko ba at di pa sila sinusugod ng kalaban e sapat naman na ang ilang segundo para sa isang sneak attack.

Pero anu’t ano pa man, isa ito sa mga bagay sa aking kabataan na babalik-balikan ko. Kathang isip man kung ituring dito ko natutunan ang first lessons in life - to stand up for your friends and love ones. At sa huli, palaging tinatalo ng liwanag ang kadiliman. J

Philippines on Learning: ABCs or 123s

It has been long since I sat in front of this 11-inch led screen and write something that is of importance. Painful as it is, my fingers seem to feel the utmost duty to write about this bludgeoning quandary. Indiscriminately, it rouse from nowhere. Although this could be a slap in the face. I have written about it before and nothing can stop me from weaving thoughts that irk from my upset psyche again.

Like particles settling from a forgotten suspension solution, the same happens to the tirade of trying to escape from the vortex of mishaps pinning the Philippines’ quality of education at a standstill. Have we yet admitted defeat or lost or libido in such a snail’s pace, it’s for every one  to tell. Comparable to a snake bite, the ostensibly numbing dilemma leaves the country complacent or rather oblivious of the exponentially growing craters in our dreams of a “tuwid na daan” which in turn, nullifies chances for economic growth or survival even.

Should anyone put it in the light of proofs, such as counting professionals sprinkled like confectioners’ sugar on the face of the globe,  the gravity of the matter shifts the focus to the real situation that Filipinos residing in the Philippines come to face on a daily basis.

According to pcw.com, the country boasts of a literacy rate of 95.6%  in the 2008 Functional Literacy, Education and Mass Media Survey (FLEMMS). Some would, at an instant, throw an applause, although this does not correlate to quality education. It may be true to well-off families but to be able to read and write does not assure a better life.

Philippines has ranked 115^th out if the 142 countries pooled in the Global Competitiveness 2011-2012 for Science and Math education (http://www.tempo.com.ph). Seemingly, this two subjects are foundations to advance in the dream of becoming any professional.

Rise now from your deep slumber, 

She's waiting for your hands

to guide her little fingers

as you trace the future her.

On a qualitative note, one could easily describe the ailing situation of education in the country. Documentaries that present a magnified perspectives of the condition is becoming  commonplace. It is but an evolving lackluster show.

The dearth of resources, tangible or intangible, is a an imperative factor that taunts hope to cave in. Thus, we blame the circumstance. Brain drain, for one, has largely imprinted the picture of  Philippine education a duller one. I, as such, have abandoned the course of becoming a full-time educator. I have practical reasons and may as well reap raised brows and side comments but that is not the point.  Teachers’ lack of incentives, once-in-a-blue-moon opportunities for training and retooling, and the enough-to-survive compensation is but a turn off to great mentors to be. To the extent of choosing to become a domestic helper abroad or an agent for a BPO in the country could be a shame. Reality bites and it is painful.

As someone who took up an education course, it is funny how we were trained to use overhead projectors, PowerPoint presentations, video clips and other advanced multi-media instructional materials when some of the schools haven’t even got a chalkboard.

Even concretizing the point is if you turn your attention to statistics. The 1:1 student to book ratio is far from attainable. There is not enough schools to accommodate the growing population of students let alone the hunt for qualified and able teachers.

Most, if not everyone, will point fingers to the small portion of the national budget allotted to education. We are tailing in the list for budget allocation for the education sector among Asian countries. This is a fact that has long been established. The economy itself is a pain. It is a rippling effect as poverty hinders an already poor family from changing their fate when the kid they  had hopes to get a better job in the future they can no longer send to school.

The target is very clear. It is but to find the right grip and sturdy arrows to hit it. After all, it is us who we call Juan dela Cruz and he needs not to let loose and let the shots err.

***author is not claiming photo credit

Ako si Dexter Quimson, Laking Camiling

Pakiramdam ko nitong mga nakaraang araw ay napakalayo ko sa mundo samantalang nakatungtong pa rin naman ako sa ibabaw nito. Nakahahapo rin pala ang patuloy na paghahabol sa mga bagay na sa tuwing papalapit ka ng papalapit ay siya rin namang mistulang paglayo ng  distansya ng mga ito. Ang bilis ng takbo ng oras dito sa Maynila. Hindi mo pa naipipikit ang mga mata mo’y pipilitin mo na namang imulat ang mga ito upang muling magbalik sa trabaho. Kung hindi, pupulutin kang nakanganga sa lansangan  habang umaamot ng ilalaman sa tiyan.

Nakasusuya. Nakasasawa. Nakatatabang.

Ganyan ang tingin ko sa paulit-ulit kong  pagsalubong sa napakagulong siyudad kung saan hanap nang hanap ang mga tao at ang paglalakbay ay dinadaan sa bilis ng ng paghabol sa oras. Walang kapaguran o mas mainam sabihing bawal ang mapagod. Literal at metaporikal, nangangapal na ang kalyo ko sa talampakan sa haba na ng nilakbay ko. At ‘yun ay sa dalawampu’t dalawang taon pa lamang na iginugol ko sa mundo. Sa ganitong mga panahon ko naiisip na umuwi sa bayan namin. Nangungulila ako sa mga lugar at bagay na nakasanayan at kinalakhan ko (haay!).

Naniniwala akong maaari mong mas makilala ang katauhan ng tao sa lugar na pinagmulan niya. Bawat aspetong bumubuo rito ay tiyak, malaki man o kakarampot, ay may nai-ambag sa kung ano siya sa kasalukuyan. Bilang blog ko ng binabasa mo ngayon, bibigyan kita ng pagkakataong malaman ang isang bahagi ng aking pagkatao.

Camiling, Magaling!

‘Yan ang islogan ng bayan kung saan ako ipininanganak at nagka-isip. Ang Camiling ay isa sa mga pangunahing munisipalidad sa kanlurang bahagi ng lalawigan ng Tarlac. Kung isa kang biyahero at patungong norte marahil pa-Pangasinan, tiyak na daraan at daraan ka sa bayan namin. Naaalala ko pa na sa tuwing umuuwi ako sa bayan ay nakahilera sa paradahan ng mga bus at dyip ang mga naglalako ng karaniwang pagkain sa daan gaya ng balut, mani, fish balls, bibingka at tupig panghawi ng biyahilo. Bumababa ka pa lang ay nalalasap mo na ang ispiritu ng pagiging isang Camileño.

SABIK
Sa tuwing tarangkahan mo'y
akin nang abot tanaw
Nauupos ang pangungulila,
Napapawi ang panglaw.

Ganito ang hitsura ng lumang simbahan
ng Parokya ng San Miguel Arcanghel
bago matupok ng apoy noong 2007.

Bilang napaliligiran din ito ng iba pang munisipalidad, naging sentro na rin ito ng komersyo at kalakalan. Marami ring opurtunidad ang naibibigay nito sa mga taga-ibang bayan dahil sa Camiling sila naglalako ng kanilang mga produkto. Patuloy pa rin itong umuunlad. Sa dalawang taong pagkawalay ko dito, sa mga iilang pagkakataong nakakabisita ako’y kapansin-pansin ang patuloy nitong pag-unlad. Pero may mga bakas pa ring nakakapagpa-alala pa rin ang mga ng kabataan ko tulad ng lumang simbahang tinupok ng apoy noon. Habang nasusunog ito noo’y nakadapa ako sa kalsada, kundi dahil ako’y nagdarasal o namamanata, kundi dahil nasagasaan ako ng isang usiserong nakabisekleta.

Tatak Camiling, Lasang Camiling

Isa sa mga kilalang bumubuo ng pagkakakilanlan ng isang lugar ay ang lasang iyong babalik-balikan. Ito ‘yung indibidwal na kontribusyon niya sa sanlaksang hapag ng pagka-Pilipino. Hindi papatalo ang Camiling diyan. Kilala ang bayan namin sa chicharon. Hindi man ito gano’n kalaganap sa Pilipinas, tiyak na  uulit-ulitn mo ito kappa-natikman. Hindi ito ‘yung chicharon na karaniwang inilalako sa daan na nilalagyan ng suka. Ito ay may hawig sa bagnet pero malutong ang balat at “juicy” sa loob. P’wedeng  ulamin ng may kamatis  at alamang o sawsawang bagoong, suka at bawang. Ang pinakagusto ko, ‘yung kapag isinahog ito sa pinakbet. Mapapakain ako ng todo ‘pag nagkataon. Yum!

Isa pa sa mga namimiss ko ‘yung iniruban. Tiyak kong napapakunot na ang noo mo kung dayuhan man sa iyong pandinig ang sinabi ko? Ito ay prinosesong diket o malagkit na kulay berde o lumot. Mula sa palay ay iniihaw (pag-irob) hanggang sa malaglag ang mga butil tsaka naman binabayo hanggang sa matanggal ang ipa at lumambot. Masarap itong gawing mga kakanin tulad ng inkiwar (sinaing sa gata), latik at suman.

Isa sa mga atraksyon sa Camiling Chicharon-Iniruban Festival
 ang street dancing exhibitions.

Nakalulungkot lang at madalang na lang ang gumagawa at nagbebenta nito dahil matrabaho at may kamahalan. Pero isinasabuhay namin ito sa pagdiriwang ng Chicharon Iniruban Festival na kadalasang ginaganap sa mga huling linggo ng Oktubre o sa pagbubukas ng Nobyembre. Naaalala ko pang walang palya akong lumalahok sa mga street dancing exhibition. Kung ‘di man bilang isang mananayaw ay naka-alalay ako sa mga kalahok.

Sino sikat? Camiling daw sabi ni Gat!

 Napapayuko pa ako dati sa tuwing ang pinag-uusapan ay mga pinagmulang lugar. Karamihan kasi sa mga kakilala ko ay may naipagmamalaking sikat na artist o politico. Pero ngayon ang pambasang bayaning si Jose Rizal na mismo ang magsasabing sikat ang taga-Camiling. Nabighani nga siya kay kababayang si Leonor Rivera na isinabuhay bilang Maria Clara sa kanyang mga nobela.

Ilan pa sa mga sikat kong kababayan ay sina Alberto Romulo (dating Foreign Secretary, senador at Executive Secretary), Cesar Bengzon (dating Punong Mahistrado),  Onofre Corpuz (dating kalihim ng Edukasyon, Kultura at Isports) at siyempre si Dexter (dadag ko nalang ‘yon!). Taas noo, Camileño ako!

Tahanan din ito ng Tarlac College of Agriculture kung saan ako nag-aral ng koliheyo. Kung dati ay blangko lang mukha ng mga tao sa tuwing binabanggit ang pangalan ng aming kolehiyo ngayon ay naging  kilala na ito sa larangan ng agrikultura at iba pang mga larangan. Dito rin ako natutong maghabi, magtagpi-tagpi ng mga salita at bumuo ng mga kwento, balita, at mga sulating naibabahagi ko sa ibang tao.

‘Di man sikat, sa puso ko nama’y walang katapat!

Wala man itong ipinagmamalaking mga dagat, kuweba o bundok ay buong pagmamalaki ko pa ring ipinagpapsalamat ang pagiging isang mamamayan ng bayan ng Camiling. Dito ako natutong unang humakbang, nadapa, nasagasaan, umibig, nabigo at higit sa lahat harapin ang buhay ng may pag-asa lagi sa puso.

Kung wala ang Camiling, marahil wala ka ring binabasa ngayon. Tama nga ang sinabi nilang, “Ang hindi marunong lumingon sa pinanggalingan ay ‘di makararating sa paroroonan.” Dahil sa pagbalik tanaw mo nakukuha ang lakas upang muling magpatuloy. At sa pagsulyap mo sa mga karanasan at lugar na umaruga sa iyo’y mas nagiging ganap ang tagumpay pagdating sa itaas.

Nais ko man maging patas na tulad ng mundong bilog, oblate spheroid naman ang tunay na hugis nito. Nakahilig pa sa axis kaya kahit ngayon lang, kikiling ako dahil tunay na magaling ang bayan kong Camiling!

*** Ang awtor ay hindi inaari ang kredito para sa mga larawan

Ang blog entry na ito ay kalahok sa Saranggola Blog Awards 4

Lakbay sa Loob ng Bahay na Salamin

Isang lagusan ang pilit na pinasok

sa pagnanasang makilala itong imahe

na sa bawat pagliko’y laging namamasdan.

Sa dami ng sala-salabat na landasing ating tinatahak

ay nakalahad sa aking salisalimuot na daraanan

itong  ‘di rin mabilang na pagkakataong

nasasalubong siyang tiyak.

Sa bawat makinang na pader ay masisipat

parehong mukhang aking hanap

datapwat may mga mumunting kaibhan

sapagkat ang mga ipinintang dibuho’y

iba’t iba ang hugis, laki at kulay.

Ngunit ‘di maiwawaksi ang katotohanang

iisa ang mukhang may ngiti at luha

mula sa mga salaming aking sinisipat.

Mapanuri. Sang-ayon subalit tumutuya.

Lumilingon pabalik sa bansang aking tinanging

nagbigay ng lakas at mithiing kay sidhi

Sa paglabas sa bahay ng mga salamin,

tulad ng biyahe sa buhay nating babakasin

ay mapagtatantong ang bawat isa,

na may sanlaksang hugis , laki at kulay,

ay isang repleksyon ng kabuuan ng ating paglalakbay

at ng PINOY saan man sa mundo matangay

tungo sa ang tunay na AKO at ng tunay na IKAW.

*Ang tulang ito ay kalahok sa Saranngola Blog Awards 4 

Ang Tunay na Lalaki, Totoo sa Sarili

Picture from  http://www.gmanetwork.com

Mula sa take-a-bow moments ko sa pagbabasa ng  librong “The Best of This is a Crazy Planets” na halaw sa blogsite ni Lourd Ernest H. De Veyra ay napadpad ako sa tunaynalalake.blogspot.com na naging inspirasyon niya para sa isa niyang entry na pinamagatang “Ang Tunay na Lalaki Walang Abs.” Sa blogsite na ito ay nakatala ang “Manifesto ng Tunay na Lalake” na isang listahan ng mga katangiang nagsasabi kung alin ang huwad sa hindi.

Ewan ko kung produkto ito ng malikot kong utak o dahil lang sa wala na akong maisip isulat at sinusubukan kong abutin ang calibre ng mga manunulat na tinitingala ko ang nag-udyok upang ang entry na ito’y kasalukuyan mong  binabasa mo ngayon.

Marami na ang nagtangkang ikulong sa kahon ang depinisyon ng kasarian ng tao. Tulad ng mga lalake, may mga katangian at mga gawaing itinuturing na unmanly. Isang klasikong halimbawa a ng pagsusuot ng pink na dati, sa sobrang laki ng isyu, ay pilit na ginawaan ng paraan ang mga daredevils upang matanggap ang pagsusuot ng kulay na ito sa lahi ni Adan. Kaya rin naman and phrase na “Real Men Wear Pink” was coined.

Sa mga naku-curious, heto at ibabahagi ko ang manifesto na iyon na sumikat na at nakita ko pang naka-imprenta sa t-shirt ng superior ko.

|>> Ang tunay na lalake ay ‘di natutulog. Una pa lang natawa na ako dito. So ang mga lalake pala ay mga call center agents o yung mga Adonis na gabi-gabi naka-abang sa Circle? Requirement pala na insomniac ka para maging manly ka sa tingin ng tao. Tsaka naisip ko mahal pala ang may kasamang tunay na lalake sa pagsakay sa eroplano, palagi kasi kayong ma-e-excess baggage sa laki ng mga eyebags nila. So girls, practicality... maghanap ng di tunay na lalake. Char!

|>> Ang tunay na lalake ay di nagte-text-back, maliban na lang kung papasahan ng load. Gayunpaman, laging malabo ang kanyang mga sagot. Hindi rin. Ang tunay na lalake ay ‘yung pinapahalagahan ang kapakanan ng girlfriend o asawa niya, na makitext man sa ‘di kakilala o maghanap ng loading station sa kalayuan, ay gagawin para lang ma-assure ang lagay nila. Hindi lang siya ang tinatawagan, siya man ay tumatawag.

|>> Ang tunay na lalake ay laging may extra rice. Lalake pala ‘yung sexy at magandang babae na nakakasabay ko minsan sa pantry na umo-order ng double extra-rice na may patis at sili on the side. Gandang lalake naman n’on.

|>>Ang tunay na lalake ay hindi vegetarian. Hindi ako ‘sang ayon dito. Sa tingin ko ay isang tunay na pagpapakalalake ang i-deprive ang sarili at disiplinahin ito upang makamit ang isang goal. Hindi rin lang naman pagpapakavain ang connotation ng pagiging vegetarian but is also for one’s own health. Cliché man pero , “Health is still wealth!”

|>> Ang tunay na lalake ay walang abs. Isa pa ito sa pathetic na gawing evidence ng pagiging tunay na lalaki. Kahit pa sabihing pre-plotted ang konseptong naikalat ng media sa mga lalaking may abs ay tiyak na mas kaaya-aya namang tingnan ang mga lalaking meron nito. Isa pa, kung ganun nga ang basehan ng pagiging tunay na lalake, gugustuhin mo ba ang mga ‘to na walang hiya sa sarili na kadalasang nakabalandra ang mga hubad at naglalakihang tiyan sa kalye? Tsaka ang karamihan sa mga sculptur ng gods ng mga Griyego ay may abs naman.

|>> Ang tunay na lalake ay hindi sumasayaw. Ang tunay na lalake sa tingin ko ay ‘yung magalang at maginoong aayain ang babaeng mahal niya na umindak sa isang romantikong tugtugin. Isa pa, feeling ko ang tunay na lalake ay kayang aging cheesy para sa mahal niya. Isa iyong pagpapakita ng katapangan.

|>> Ang tunay na lalake ay umaamin ng pagkakamali sa kapwa tunay na lalake. Dito lang ako natuwa. Ang pag-amin lalao na sa mga awkward na sitwasyon ay isang brave move.

|>>Ang tunay na lalake ay laging may tae sa brief. Grabe ‘to. Hindi naman siguro dugyot ang mga lalake ‘no liban nalang kung talagang ‘di talaga nila alam ang salitang hygiene. Sige nga, sino ang may tae sa brief ngayon?

|>> Ang tunay na lalake ay di naghuhugas ng pinagkainan o nagliligpit ng kanyang mga gamit dahil may babaeng gagawa noon para sa kanya. Mas lalong nagiging tunay ang pagkalalake kung di niya kilala o di niya maalala ang pangalan ng babae. Tingin ko dagdag pogi points kapag marunong kang magtrabaho sa loob ng bahay. Ang tunay na lalake ay marunong magpakumbaba at kayang isantabi ang bayag niya upang makatulong sa iba.

|>> Ang tunay na lalake ay di nagsisimba. Ito ang pinaka-foul sa lahat at ‘di ko matatanggap. Isa lang, wala namang salitang “lalake” kung walang Diyos  ano pa kaya ang ang “tunay na lalake.” Isang karuwagan ang ang i-deny na may mas malakas na puwersang lumulukob sa sanlibutan.

At sa akin isa lang ang pagiging tunay na lalake at ‘yon ay ang pagiging totoo sa sarili. ‘Yung hindi pipigilan ang mga nararamdaman dahil pilit na ikinukulong ang sarili sa imahe na gawa-gawa lang ng iba. ‘Yung kayang aminin na natutuwa siya sa mga palabas ni Barbie o Hello Kitty. ‘Yung kayang i-appreciate ang art o fashion. ‘Yung kayang mag-sorry at mag-I LOVE YOU sa mga taong mahal niya sa lahat ng panahon. Higit sa lahat ang pagkakaroon niya ng takot sa mga kaya niyang gawin at sa Diyos. Sa bandang huli, hindi isyu ang kasarian at sa halip ay ang kabuuan ng ating pagkatao.

Kape at Creamer: Happy Bertdey Sa’yo

Soulmate man o hindi, alam kong isa siya sa mga taong  hinding-hindi ko pagsasawaang makasama. Hindi ka naman araw-araw makakakita ng taong  mapagkakatiwalaan mo at mapagsasabihan ng lahat. Best Buddy. Confidante. We all long for a companionship that you can rely on. Isang bond na mas madikit pa sa super glue at mas matibay pa sa kahit anong gusali sa mundo.

Halos magdadalawang taon na akong nakatunghay at sa akin ay nakabukas ang libro ng kanyang buhay. Alam ko kung kelan siya natutuwa, naiinis at galit (kahit ang ilan ay drama lang niya minsan hehe ^_^).

Parang si Phineas at Ferb, Spongebob at Si Patrick, mga Winx at Pixies, sago at gulaman at kahit tulad na lang ng salt at pepper shakers. We complement each other.

At sa pinka-importanteng araw mo, isang pagpupugay at pasasalamat sa pagiging creamer mo sa mapait na kape ko. HAPPY BIRTHDAY!

Puzzles and Haywire: More Fun in the Philippines

That very fact that she took time interrupting me in the middle of my erudite speech just to dig into her clutch bag, search for her smart phone and take a picture of it is somewhat alarming. “I’ll upload it for my friends to see. We don’t have those in the US,” Ylda blurted.

Curious about the peculiarity of her gestures, I threw a  momentary look at the thing she’s photographing. There they were, like snakes convoluting in an intricate dance are cables of all sorts perched high above us. As if a pun, she asked me how we could identify which cable is which in that seemingly mass of intertwined pasta while flaunting a half grin.

Mulling over her absorption, it took me time to digest her thoughts. It is not that they do not have cables in the US. Working for a telecommunications company in the US as a technical representative over the phone, it is normal to receive calls from customers asking their cables to be buried. Yes, you heard it right, under the ground. They are just practically installed not to look like a ball of hair from you shower drain filter. It is not just so they are not a sore in the eye but also to secure them from suffering damages brought by weathering.

If you look around the Philippine metropolis, you will notice that cables are somewhat a vital part of the action-packed everyday bustles. The city highly depends on these long and lean things to transmit electricity, data and a lot more. Life, which is crammed by man’s race to make it more complex, would have to stop like a film that was paused. We are dependent for the technology we breathe everyday also relies on their existence. Without these cables, how could you possibly upload your photos in your social networking sites when your i-Pad needs charging?

While it’s not what they are or what they do that really snatched my attention but how they are set. It was akin to a ball of yarn recoiled by your purring cat – an embodiment of twists and turns of a  puzzle which solving seem dubious.

I could now very much say that Filipinos are clever. Our electricians being able to pinpoint which cable is working for which is a concrete affirmation of these. On a different light, this slyness also works for the disconcerting craftiness of some of us. Blame it to your neighbor who passionately installed that “jumper” unknowingly setting the slum into an inferno quashing all your valuables into ash. I remember my partner relaying a story of her Aunt who was disbelieved receiving a month’s five-digit electric bill. How could you possibly incur such bills when you weren’t even at your house?

It’s a play of “pitik-bulag.” These could have been the cause of outages and companies’ who supply and maintain then seem not to notice. The lattice of cables, scribbling high may just be ignored until something comes up that’s the only time that action is active. Working or not, they stay as permanent hanging fixtures, as if they were ornaments we should appreciate.

These tangled cables somehow serves as a metaphor of the Philippines. It denotes the country as a concoction of different sub-cultures, ideals and philosophies that either clash or struggle to work as a functional unit. Like the intertwined wirings, some of which could be utterly called accessory appendages for they serve no productive niche but are rather just adding to the mass (mess).

Although puny it may seem, the severity of these macro-spaghetti hanging above our very heads should be addressed. An eye-sore as they are, the dangerous upshots of probable short-circuits is disturbing. Having these in mind, we still stare at them, blankly. After all, it’s one of the things why it’s more fun in the Philippines. Or is it funny?