-ISM Chronicles

Nahihirapan akong mag-isip ng blog entries lately. Para lang akong babaeng may irregular na regla. Napaka-unpredictable. Kaya naman bow ako (aminin kong naiigngit din, slight!) sa mga blogger na may regular na naipopost. Para lang akong naghuhukay sa gitna ng disyerto. Hinihintay ang pagkakataong, voila, makatagpo ng oasis. Sa sobrang hirap kasi ng training ko sa trabaho, pag-uwi ko ng dorm e sabaw na lang ang laman ng bungo ko.

Ilocano tutorial sana  kaso biglang lumiko ang takbo ng isip ko. Uunahin ko sanang ituro ang “isem” na Ilocano word ng ngiti (smile sa Ingles) kaso ironic na napapasimangot ako. May resounding na babala ang utak ko na nagpapa-alaala sa mga salitang nagtatapos sa –ism (i-sem).

Una na diyan ang credentialISM. Ilang beses na akong nabiktima nito. Ito yung over-emphasis sa mga kwalipikasyon, kompitens at awtoridad ng isang tao. Natural na bawat employer ay may expectations at qualifications na hihingiin mula sa mga aplikante. Point taken. Ang masaklap eh discriminating lang ang mga ito minsan.


Makailang ulit na akong sumubok na mag-apply as editorial assistant o writer ang kaso sa minimum requirements pa lang e tiyak babagsak na. Alam ko namang kayang kaya ko ang job description at hindi sa pagmamayabang, pero sigurado akong may talent ako sa pagsusulat. Pero nakaka-down na mabasa mong kailangan graduate ka preferably from UP, UST, La Salle, Ateneo and the likes. Hindi ko ikinakahiya ang Tarlac College of Agriculture (TCA) as my alma mater but based on experience sa tuwing babanggitin kong dito ako nagtapos, kahit sabihin pang with high honors, e malimit na katahimikan o kaya’y isang matipid na “okay” lang ang isinasagot ng interviewer. Napakalaki kasi ng hype sa mga famous universities na ‘yan. Tingin ng iba sa mga graduates mula sa di kilalang skul eh mediocre at ang mga graduate sa mga ‘yun e diyos (no offense ta hindi ko po nilalahat). Tae! Kaya kahit mas magaling ako, yung grumaduate ng USTe ang dapat pasok  kahit mag-inom, manigarilyo at mag-Friday-night-out lang ang alam niya. Swerte ka kapag ang mga kalaban mo eh walang masteral or Ph. D. Na nakakabit sa pangalan dahil kapag nagkataon, nganga ka na lang.

Isa pang nakakaloko minsan ang sexISM. Ito ‘yung discrimination among sexes. May mga tinatawag na male chauvinists na tipong ina-advertise ang kalamangan ng mga macho sa mundong ibabaw. Sila ‘yung mga makaluma ang isip na ang tingin sa mga Eba ay para lamang sa bahay at magagaang na gawain. Things have changed. Empowered na ang women of today and the future. Kaso masakit lang sa tenga ang paulit-ulit na pagrarally ng mga feminist group na overacting na minsan. Mayroon na ngang women’s desk sa mga presinto ngayon. Kahit psychological harassment issue na. Umuurong ang bayag ko at napapailing na lang na ambigat ng mata ng publiko ‘pag babae ang naagrabyado pero ‘pag lalake ang naaabuso ng mga kababaihan ayos lang. Natatawa ako na naiinis ‘pag nagrereklamo ang mga gelay pag nireregla sila. Di raw kasi kumportable. Pasalamat sila at ilang araw sa isang buwan lang nila ito nararanasan e ang mga lalaki kapag dinalaw ng libog, hindi na magkandaugaga kung paano kakambyuhin ang dagang nagwawala sa loob ng pantalon. Hirap kaya at take note, di iyon once-in-a-blue-moon kung dumating.

Madalas ang bangayan kung si Eba o Adan ba ang mas magaling sa math, kung sino ang mapropromote sa trabaho at kung anik-anik pang who is better escapades. Dapat raw kasi pantay. Hindi natin maisip minsan na compliments ang mga sexes – parang susi at padlock. Teka naalala ko kami, keychain? Hehe. At ang mga kapatid humihingi ng sariling CR, nakakahurt naman daw po kasi kung sa PWD.

Marami na pala akong nasabi. Time to park the pen. Or rest the fingers in my case. Pwede na ngumiti. Enjoy life and be positive. Kalimitan, issue lang yan sa perception management. Isem ka na lang.