Pengeng French Fries

Hindi ko alam kung saan ako mag-uumpisa. Paano nga ba mag-aayos ng mga sira? Panonoorin ko na lamang ba sila sa kanilang mumunting ekspresyon ng kalayaan o paulit-ulit ko na lamang bang mamasdan ang ganitong mga eksena?

“Kuya, pahingi ako,” pangungulit ng batang gusgusin.

Kanina pa kasi ako nagugutom kaya inaya ko si Roy na kumain sa fastfood. Tutal may extra pa naman akong  pera. Mainit kasi ang panahon at talagang bumabaha na ang pawis ko. P'wede nang pigain at isampay ang t-shirt ko para patuyuin.

Umorder kami ng large fries at monster float para sa layaw ng mga alaga sa tiyan at pamatid na rin ng uhaw. Puno na sa loob. Badtrip! ‘Yung aircon pa man din ang isa sa mga dinayo namin.  Sa labas na lang kami. Naupo. Nagkuwentuhan. Nagpalipas-oras.

Lilibot-libot ang mga batang lansangan. Nanlilimahid sa pawis, marungis, sabog ang mga buhok at humpak ang mga mukha. May kayakap na nakasusulasok na amoy. Hindi ko mapigilan ang magtakip ng ilong. Hindi ko naiwasan ang mangutya.

Parati kong pinapanood ang mga batang ‘yun. Sa tuwing kakain kami sa fastfood ay nariyan din sila. Patakbo-takbo. Paparoo’t parito. Sira na ang mga buhay niyan. Wala nang patutunguhan. Naghihintay na lamang ng sundo. Yan ang mga salitang umiikot sa aking isip.

Sa murang mga edad ay nakikibaka na ang mga musmos na ito para sa survival. Hindi totoo ‘yung sinasabi ng iba na pantay-pantay ang mga tao. Hindi ako naniniwala sa swerte o sa malas pero sa tuwing masisilayan ko ang mga batang ‘yun habang pinapasan ang hirap ng buhay, na kung tutuusin ay dapat na ini-enjoy nila, hindi ko mapigilan ang mapa-isip. Ang malas naman nila! Kung hindi, gugustuhin ba naman nilang maging ganoon?

Nakukulitan na ako. Ayoko rin namang marungisan ang uniporme ko. Kalabit kasi ng kalabit ‘tong batang ito. Hindi na umalis e wala naman siyang mahihita. Si Roy patay malisya, parang walang nakikita. Ako kasi ang pinagdidiskitahan ng bata. Suko na ako.

“Eto boy,” sabay abot ng limang pirasong French fries.

Lumipat ‘yong bata sa ibang mesa. Wala man lang sinabi. Hindi ko maikakailang nainis ako. Salamat lang naman ang hinihintay ko e. Pero sa kabilang ng pagkabuwist ko, may kung anong kumurot sa akin mula sa kawalan. Limang piraso lang ang binigay ko. Ang yabang ko naman ‘ata para mag-demand ng “thank you” sa isang batang hindi alam kung saan kukunin ang susunod na isusubo sa kanyang nanunuyong bunganga. Isa pa, wala rin namang mga magulang ang mga batang ‘yon na gagabay sa kanila. Uunahin pa ba nilang isipin ang ibang bagay kaysa ang ilalaman sa kanilang kumukulong mga sikmura.

“Mga salot magsilayas kayo dito,” umalingawngaw ang boses ng isang babae. Mataba. Mukhang mula sa marangyang pamilya, patunay ang nagkikinangang batong nakapalawit sa kanyang mga braso at leeg. Tindig aristokrato. Nakapameywang pa’t napakataas ng kilay. Isama mo na ang makintab niyang damit at mukha. P’wedeng pagprituhan ng fries.

“Guard! Nasaan ba ang mga gwardiya dito. Ganito ba ang serbisyo n’yo. Mga letseng bata. Hala, tsupi,” patuloy ang ale sa pagbulyaw. Nakakuha ng atensyon ang Aleng umeksena.

“Gwardya, sibat na tayo!,” sigaw ng isang bata. Nagsitakbuhan ang mga paslit kasunod ng pito ng gwardiyang iwinawagayway ang batuta. Mabilis ang mga tagpo. Maingay. Nawalang parang bula ang mga yagit. Malayang-malaya. Tila mga mayang unang beses ikinampay ang mga pakpak. Kasunod nito ang malakas at nakabibinging busina. Mahabang patlang. Sira na nga ba talaga? May magagawa pa ba ako? Kelan kaya makukumpuni ang mga sira?

“Tara na uy, mahuhuli tayo sa klase,” yaya ni Roy. Natigil ako sa aking pagbubulay-bulay. Hindi ko pala kayang ubusin ang large fries. Sayang, ibinigay ko na lang sana sa bata. Baka ‘yun na ang huling kain niya ng fries, sana man lang nabusog siya.

“Kuya, pengeng French fries!” Paulit-ulit. Hindi na makukumpuni.

[NOTE: This is a literary work published when I was a writer of THE GOLDEN HARVEST, the Official Student Publication of the Tarlac College of Agriculture. I happen to find it while I was checking my email. I edited some typos and it may not be exactly the same as what was published in the paper.]